A PAISAXE: VERDE GALICIA E AMARELA, CASTELA!

Dicir "Adios" á Paisaxe Galega é saber que has sentir saudade da terra onde naciche, onde te criache: os prados, os ríos, as arboredas, os pinares que move o vento, os paxariños piadores, o son do mar e das ondiñas que veñen e van...

En Castela, o piar dos paxaros non se escoita como aquí. Os paxaros son os que marchan de Castela para non morrer abrasados co sol e a seca. Así nos conta Rosalía nos prólogos dos seus poemarios e nos seus poemas. Lonxe da terra dun, síntese soidade e moita morriña da terra e dos cantares dunha gaita.

Que non teñamos que repetir o pasado marcado pola Emigración lonxe da terra en busca de traballo, dicindo adios ao que un máis quere.
                                 "Este vaise, aquel vaise, e todos se van"...

                                                                             Rosalía de Castro

Medremos vendo a nosa fermosa paisaxe, a vista dos nosos ollos!. Paisaxe Galega de azul mar e verde terra.
"Miña casiña, meu lar".

Hai máis dun século, Rosalía, coa súa poesía intentaba e conseguía facernos ver a fermosura da Paisaxe Galega e o triste que pode chegar a ser alonxarse da Nosa Terra e  ter que dicir:

 Adios ríos, adios fontes,

adios regatos pequenos ,

adios vista dos meus ollos,

non sei cando nos veremos...!

 Imaxe de Rosalía xove ,basada no retrato fotografico que gardaba Pondal entre as súas cousas.O autor da fotografía  é o francés Louisse Encausse,un dos máis importantes profesionais da fotografía en Galicia na segunda mitade do século XIX. Unha Rosalía de 18 anos.
Aquí encontramos un recorte desa foto adornada con fondo verde e sombra branca. Navegamos pola rede e pola Galicia Espallada para encontrar un rostro xove da poeta.


 Galicia Espallada. Terra de poetas. Rosalía de Castro (1837-1885)
http://www.galiciaespallada.com.ar/